Lange reis, jetlag en hoge kosten: WK wielrennen in Australië was ingewikkeld

Karsten Kroon reed twaalf WK’s in zijn profcarrière. Het toernooi van 2010 in het Australische Geelong was zijn lastigste, en niet alleen omdat hij een paar dagen voor de wegrit tijdens een training werd aangevallen door een agressieve Australische ekster.

“De jetlag maakte deze WK ingewikkeld”, zegt de oud-renner in gesprek met NU.nl. “Vier of vijf uur tijdsverschil gaat nog wel, maar dit is acht uur en dat maakt het echt een ander verhaal. Je kunt dat enigszins opvangen door thuis al eerder naar bed te gaan, maar je zit ook met je hormonale balans die helemaal in de war is. Ik had veel last van de jetlag, kon er niet goed tegen.”

Kirsten Wild, die in 2010 meedeed aan de wegrit bij de vrouwen, kon beter tegen het flinke tijdsverschil. Maar ook de eind vorig jaar gestopte Nederlandse benadrukt dat het voor iedere renner belangrijk is om goed na te denken over hoe je de nadelige gevolgen van de verre reis zoveel mogelijk kan beperken. “Je kunt door een jetlag namelijk dagenlang van het padje zijn.”

Wild volgde tijdens haar carrière altijd braaf een jetlagprotocol. Voor een reis naar Australië stond ze thuis steeds een uur eerder op, waardoor ze voor vertrek al minimaal de helft van het tijdsverschil van acht uur had overbrugd. “Voor het thuisfront was het wat asociaal, want als ik aan het avondeten was, was de rest aan het lunchen”, zegt ze met een lach. “Maar bij aankomst voelde ik me daardoor een stuk beter geacclimatiseerd.”

Eenmaal in Geelong keek Wild samen met haar kamergenoot Chantal Blaak elke ochtend twintig minuten in een daglichtlamp, die de Nederlandse wielerbond KNWU aan de renners had gegeven om hun biologische klok te helpen. “Dat was toen nog een vrij nieuwe gadget. Inmiddels zijn er lichttherapiebrillen die nog veel beter werken. Ik vond het altijd leuk om over dat soort dingen na te denken. Het voelde professioneel en je kreeg het gevoel dat je een stapje voorsprong had op de concurrentie.